بهشت در نگاه فلسفه

این کتاب با این پیش فرض نگاشته شده که معاد و رسیدگی به اعمال انسان امری قطعی و یقینی و از اصول اعتقادی همه ادیان توحیدی است و گرچه بهشت حقیقی، حقیقت وجود آدمی است، بهشت نهایی محصول مشترکی است بین وجود آدمی با عوالم وجودی خارج از وی. از نظر فلسفی، بهشت مانند درختی است که اصل آن اکنون موجود است، اما شاخ و برگ آن را انسان ها با اعمال و رفتار خویش به وجود می اورند. بهشت هرکسی بستگی به اعمال او در این دنیا دارد و خود شخص آن را در این دنیا می سازد. اکثر فلاسفه مسلمان، اوصاف و نعمت های بهشتی را تاویل برده و با ذوق فلسفی خویش آیات و روایات را تفسیر می کنند. اساس پژوهش بر آرای فلسفی ملاصدرا بنا نهاده شده است و از اقوال برخی شارحان معاصر حکمت متالیه مانند علامه طباطبایی، علامه جوادی آملی و مسرانی چون آیت الله حسینی همدانی، مکارم شیرازی و بانو امین اصفهانی بهره برده شده است و با استفاده از برخی تفاسیر اهل سنت مانند فخر رازی و ابن عربی سعی بر بهره گرفتن از آرای متفکران اهل سنت نیز بوده است.

بهشتیان در اثر ایمان به خدا و انجام اعمال صالحه، خود را نزدیک ترین افراد به خداوند نموده و بیش از هر چیز، به آفریدگارشان عشق می ورزند؛ نتیجه ی این محبت، مهرورزی و دوستی آنان نسبت به یکدیگر می باشد. اهل آخرت با هم در صلح و صفا هستند؛ قلب هایشان مملو از محبت خدا و بندگان خداست. محبت خدا موجب محبت به کسانی است که به خدا ایمان دارند؛ محبت بندگان خدا، همان ظل محبت خداوند است. انسان ها به میزان برطرف شدن نیازهایشان، شاداب و خشنود می شوند و مومنان که در بهشت نیازهای جسمانی و روحانی شان، در حد اعلا تامین می شود، از همه بیشتر دل هایشان مسرور و خوشحال است و همین امر بر روابط آن ها با یکدیگر تاثیر دارد. محبت و دوستی بهشتیان نسبت به یکدیگر، سبب بهره گیری از محضر یکدیگر نیز خواهد بود؛ گاه یک لحظه نشستن در کنار بهشتیان، آن چنان نشاط آور است که با هیچ بیانی قابل توصیف نیست…