گفتمان مهدویت

گفتمان مهدویت

خدا همه خلایق را به «اطاعت از حضرت مهدی (علیه السلام)» فرا خوانده است، زیرا اطاعت از او «اطاعت از پیغمبر (صلی الله علیه وآله وسلم)» است و اطاعت از پیغمبر (صلی الله علیه وآله وسلم) «اطاعت از پروردگار جلّ جلاله»، و خدا همه عالم را برای عبادت و اطاعت از خویش آفرید.
(وَ ما خَلَقْتُ الْجِنَّ وَالاِْنْسِ اِلاّ لِیَعْبُدوُنِ).
«من جنّ و بشر را جز برای عبادت خویش نیافریدم».
برای «اطاعت از مهدی (علیه السلام)» باید ولایت و محبت او را در دل داشت، و برای حصول محبّت او باید او را شناخت.
بدون «شناختِ» مهدی (علیه السلام) «محبّتِ» او در دل نمی نشیند. و بدون محبت او اطاعت و «تبعیت» از او شکل نمی گیرد. و بدون تبعیت از او «دین داری» تحقق نمی پذیرد. و بدون دین داری سرگشتگی و «ضلالت» و واماندن در ظلمات قطعی خواهد بود و چنین است که در مقام دعا به ما آموخته اند:
«اللّهم عرّفنی حجّتک فانّک ان لم تعرّفنی حجّتک ضللت عن دینی».
«خدایا حجّت خویش را به من بشناسان که اگر حجت خود را به من نشناسانی، از مسیر دین خویش گمراه خواهم شد».
و فرموده اند: «من انکر المهدی فقد کفر».
«هر کس مهدی (علیه السلام) را انکار کند، کافر گردیده است».
و فرموده اند: «من مات و لم یعرف امام زمانه مات میته جاهلیه».
«هر کس بمیرد در حالی که امام زمانش را نشناخته باشد به مردن جاهلیّت مرده است».
بر این اساس است که دین اسلام جز در محدوده «تشیّع» که همان تبعیّت دینی است شکل نمی گیرد.
و تبعیّت از فرامین دینی جز بر اساس «امامت» که همان رهبری الهی است معنا پیدا نمی کند.
و اعتقاد به امامت و رهبری در دوران پس از پیامبر (صلی الله علیه وآله وسلم)، جز با قبول «مهدویّت» که همان جهان شمولی هدایت است سامان نمی یابد.
«تشیّع» چیزی جز حقیقت اسلام ناب محمّدی نیست.
«امامت» چیزی جز استمرار رسالت پیامبر گرامی اسلام (صلی الله علیه وآله وسلم) نیست.
و «مهدویّت» چیزی جز حیات و پویایی امامت در عصر غیبت، و حاکمیت جهانی یافتن توحید و عدالت در عصر ظهور نیست.
همین نوع نگرش است که دشمنان اسلام را در طیّ تاریخ به توطئه چینی و دسیسه ورزی های گوناگون برای محو تشیع و امامت و مهدویت وادار ساخته است.
همواره به منظور پیدایش زمینه برای فعالیت پیروان کفر و نفاق، رهروان راه «تشیّع» تحت فشار قرار گرفته اند.
به انگیزه تقویت اسلام خلافت و توجیه مصلحت طلبی های مسلمان نمایان حاکم، پیرامون «امامت» شبهه انگیزی شده است.
و برای سرکوبی مبارزان و ناامید ساختن مصلحان، اصل «مهدویت» مورد انکار واقع گردیده است.