سپیدارهای آن سوی دوله‌تو

در آن باران تیر و ترکش، چشم امید بچه ها به من، تیربارچی
تیم، بود. هر لحظه تیری وِزوِزکنان از کنار گوشم رد می شد و صدای
خشن شلیک ها توی کوه می پیچید. چشم دواندم دنبال آتش دهانة
مسیرهای تیراندازی که از آن خاک به هوا بلند میشد. فهمیدم
ناشیانه اسلحه را روی سنگ می گذارند و تیراندازی می کنند. تیربار
ژ 3 را روی دست راست نشاندم و آن جا که تنورة خاک دیده می شد
به رگبار گرفتم. نوار تیربارِ آماده را روی سینه گذاشتم و به دامنة کوه
غلت زدم. نشانه گیری کردم و ماشه را چکاندم. خمیده چند متر به
راست دویدم و هدف گرفتم. چند متری به چپ خزیدم و تتقتتق
تیربار را خالی کردم. یک جا بند نمی شدم که ردم را نزنند. هریک از
بچه ها موقعیت گرفته بودند و تیراندازی می کردند. طولی نکشید سر
و صدایشان خوابید. ترسیدند و مثل روباه به حفره هایشان خزیدند…