تاوان تنهایی

از کتاب :
غزل زیارت :
رفته بودم من از این جسم، از این خاک، فراتر
رفته بودم من از افلاک، از افلاک فراتر
خوانده بودم که بهشت است طربناک، ولیکن
رفته بودم من از آن باغ طربناک فراتر
بود بام ملکوت آینه گون ، روضه طهارت
بودم اما من از آن پاک ، از آن پاک فراتر
مست بودم ، نرسیدم به بلندای مقامش
سرو را نیست عجب گر بود از تاک فراتر
قصرهایی است بلور آینه آن سوتر فطرت
رفته باشی اگر از ششدر ادراک فراتر
شب میقات که جان پیرهن جسم نمی دید
بودم از خیمه خورشیدی افلاک فراتر