جای پای جلال

نمای میانی: دانشگاه امیرکبیر فاصله کمی با حوزه هنری داشت و به همین خاطر دوران دانشجویی‌اش را به جلسات داستان‌نویسی راضیه تجار گره زد و آغازی شد برای نوشتن. حالا مهدی قزلی چیزی حدود ۳۰ عنوان کتاب داستانی و غیرداستانی دارد، سردبیری هفت شماره از مجله «داستان همشهری» و چند شماره از ماهنامه «آیه» را هم برعهده داشته و مدیر عامل بنیاد شعر و ادبیات داستانی ایرانیان هم هست. قزلی متولد ۱۳۵۹ است و خودش را بیشتر نویسنده می‌داند تا روزنامه‌نگار.
نمای دور:رضا مقدسی(مدیرعامل سابق خبرگزاری مهر): راه رفته آل احمد را باید بارها و بارها پیمود تا بتوان تاریخ مطالعات اجتماعی ایران را گسترش داد، و چه بهتر که این کار درجای پای جلال رخ بدهد، و سفرنامه‌نویسی دیگر، با اتکا به همان نوشته‌ها و یافته‌ها و داده‌ها، باردیگر پای در ره نهد و پس از چندین دهه، همه آن موقعیت‌ها را دوباره به نظاره بنشیند.
مهدی قزلی: بعد از گذشت نیم قرن هنوز می‌توان در مورد جلال صحبت کرد و آثارش همچنان دارای تأثیراتی است. سفرهای من و جلال از نظر ماهوی تفاوت داشت. جلال به دنبال جستجوی هویت بود، ولی ما در سفرهایمان تفننی‌تر برخورد می‌کردیم. قبل از این سفرها با متنی روبرو بودیم که جلال آن‌ها را نگاشته بود و به هر نقطه‌ای که می‌رفتم متن جلال برایم زنده بود. علاوه بر این‌ها جلال و مهدی قزلی با هم تفاوت‌هایی دارند و دو حادثه میان این سفرها فاصله انداخته بود؛ انقلاب اسلامی و دفاع مقدس.
از کتاب:درپایان فصل هفت کتاب اورازان، همان فصلی که جلال درباره عروسی‌ها نوشته، عکس پیرمردی هست که دارد حصیر می‌بافد. سیدعزیز گفت:« آن عکس پدر من است.» او می‌گفت مردم از اردیبهشت تا اواخر مهر به اورازان رفت‌وآمد می‌کنند؛ ولی در زمستان خانواده‌های کمتری در روستا می‌مانند(حدود ده خانوار). سیدمحمد ابراهیم میراحمدی هم از کتاب اورازان چیزهایی یادش بود. عکسی را که از سیدهاجر و دخترش و سیدرقیه اول فصل شش کتاب بود، یادم آورد و گفت: «سیدهاجر زن‌عموی جلال آل احمد است…»صفحات ۱۹۹ و ۲۰۰
از همین قلم:پنجره‌های تشنه(سوره مهر)، تنهاتر از تنها(امیر کبیر)، بهانه‌های خلقت(امیرکبیر)، آسمان مال آن‌هاست(کتاب یوسف)، فصل دشمنان(کتاب یوسف)، محمدآخرین آفتاب( نشر شهر تهران)، ماه درمحاق( امیرکبیر)، فصل باران( کتاب یوسف)، فصل امام( کتاب یوسف)، نگین حلقه بندگی( امیرکبیر)، غریب قریب( امیرکبیر) و …