کتاب طنز – جلد ششم

گستردگی حوزه کارهای ادبی منوچهر احترامی که بخش‌های مختلف از پژوهش و تحقیق گرفته تا نقد، شعر، داستان و طنز را شامل می‌شده، بهانه اصلی تدوین این کتاب بوده است.
در این کتاب علاوه بر مقالاتی از متخصصان مربوط به هر حوزه، چند سخنرانی از زنده‌یاد منوچهر احترامی هم دیده می‌شود و محققان آثار این طنزپرداز فقید قطعاً از مطالعه این کتاب بی نیاز نخواهند بود. در این کتاب و پس از مقدمه شعرگونه یا نثر مقدمه‌وار عبدالجواد موسوی درباره احترامی، مقاله «به هیچ گرفتن» یوسفلی میرشکاک را می‌خوانیم. این شاعر نامدار کشورمان در مقاله خود در پاسخ به این سئوال که می‌پرسد: «چرا طنزپرداز به هیچ حادثه و ماجرایی جدی نمی‌نگرد؟» می‌نویسد: «از آن رو که سخت جدی است؛ جدی‌تر از همگان. اما جهان و جهانیان از هرگونه جدیت حقیقی تهی شده‌اند.» میرشکاک همچنین می‌نویسد: «گمان نمی‌کنم زنده‌یاد منوچهر احترامی به چنین پایگاهی بر شده باشد که فی‌المثل در تابستان و زمستان هم به دیده ریشخند بنگرد، اما در این تردیدی نیست که مناسبات انسانی را یکسره ریشخندآمیز می‌دید.
رویا صدر هم در مطلبی با عنوان «البته هونگ دسته داره» به جلوه‌های فرهنگ مردم در آثار منوچهر احترامی پرداخته و می‌نویسد: «احترامی قالب‌های مختلف کلاسیک و مدرن را در طنز آزموده و در همه آنها مهارتی استادانه از خود نشان داده است، ولی در هر حال، احاطه دقیق و علمی او بر فرهنگ مردم، این گونه آثارش را از بسیاری آثار مشابه تمایز و برتری بخشیده است.
«ستیز با جوهره رذالت» عنوان مقاله‌ای است به قلم محمدعلی علومی. سیدعمادالدین قرشی هم با هدف بررسی اجمالی بر طنز کودک و نوجوان «نبودن اما بودن» را نوشته است.
در این کتاب مقاله‌ای از ابوالفضل حرّی با عنوان «نقیضه به منزله شگرد غالب در آثار احترامی» آمده است و «به احترام احترامی» هم عنوان مطلبی است به قلم اسدالله امرایی. «همیشه شیطان راست پنجگاه می‌نوازد» یک بررسی مقایسه‌ای است از داستان وقتی که شیطان راست پنجگاه می‌نوزاد و داستان ملکوت، به قلم علیرضا لبش. «میدان‌داری استاد احترامی» هم مقاله‌ای است از اسماعیل امینی. در ادامه گفتگوی مهدی فرج‌اللهی با منوچهر احترامی و نیز متن گفت‌وگوی داریوش ارجمند با این طنزنویس فقید آمده است.