نور و نیلوفر

در مجموعه شعر «نور و نیلوفر» صالح سجادی پای در جاده‌ای گذاشته که در شعر امروز به غزل مدرن معروف شده و بیشترین تعلق و دل‌بستگی آن به فرم و ساختار است. شاعر این مجموعه مانند تعدادی دیگر از غزل‌سرایان جوان دغدغه نو کردن غزل را دارند و در این زمینه تلاش می‌کنند. مرکز ثقل تلاش و تقلای این شاعران در ساختار و همچنین زبان غزل قرار گرفته و در این دو عنصر بیشترین نمود را یافته است. زبانی راحت و آسان مبتنی بر گفتار روزمره و نثر ژورنالیستی که هر از گاهی یک یا چند بازی و صنعت‌گری یا استفاده از لحن و لهجه‌های خاص به عنوان اتفاقات به وقوع پیوسته در متن یکنواختی آن را به هم می‌زند. در ساختار نیز این ریفُرم در ابتدای امر با رعایت انسجام کلی و ایجاد محور عمودی که از ساختار غزل کلاسیک فارسی غایب بود و در گام‌های بعدی با ایجاد ساختارهایی مبتنی بر استفاده از روایت و تکنیک‌های داستانی، سینمایی، نمایشی و… شکل گرفته است. در این میان البته جلوه‌های دیگری چون عدول از بعضی قوانین و سنت‌های غزل مانند تساوی مصراع‌ها و تطابق اوزان عروضی، توالی بیت‌ها و نظام قافیه و ردیف‌ها نیز قابل دیدن است.
صالح سجادی غزل و غزلسرایی را به این شیوه در پیش گرفته است.