کار باید تشکیلاتی باشد

برشی از کتاب کار باید تشکیلاتی باشد:

تشکل ها می توانند مصونیت بخش باشند
تشکّل های دانشجویی فرصتی برای دانشجو ایجاد می کند برای کار دسته جمعی. و من به کار دسته جمعی اعتقاد دارم و این را یک نیاز دانشجو میدانم؛ کسب مهارتهای گوناگون؛ مهارتهای سیاسی، اجتماعی. و توجه دارید شما جوانان عزیز؛ چه برادرها، چه خواهرها، که دانشجو محاط به انواع خطرهاست. در کشور ما لااقل اینجوراست.

یکی از اهداف توطئه های استکباری در کشور ما، بلاشک دانشجوها هستند. علتش هم معلوم است؛ درکشور ما نسبت جوان، نسبت بسیار بالایی است و دانشجو نقش آفرین است؛ هم در زمینه های علمی، هم در زمینه های سیاسی. آن کسانی که برای این کشور و برای این ملت خوابهائی دیده اند، ناچارند روی دانشجوی ایرانی سرمایه گذاری کنند؛ از جاذبه های غریزی گرفته تا فریبهای سیاسی، تا دکان داری های بظاهر معنوی عرفانهای ساختگی که انواع و اقسام این چیزها وجود دارد. تشکل ها می توانند مصونیت بخش باشند؛ می توانند دانشجو را از افتادن در گردابهای مختلف و منجلابهای مختلف نجات بدهند و حفظ کنند. این، نقشی است که تشکل ها میتوانند ایفاء کنند.

آرام نداشتن برای کار برای نفسِ کار و عمل آماده باشد. تنبلی و بی حالی و سهل انگاری و کار را به دست حوادث و قضا و قدر سپردن، اولین بلایی است که ممکن است یک مدیر را از صلاحیت کافی و لازم ساقط کند. جدّی بودن در کار، آرام نداشتن برای کار، احساس مسئولیت برای اصل اقدام و کار و وظیفه ای که بر عهده گرفته، بسیار مهم است.

به همین جهت هم هست که اگر کسی واقعاً در بخشی از بخشهای کشور احساس می کند کفایت لازم برای این کار را ندارد، معلوم نیست که پذیرش آن کار، مشروع باشد. چون قبول این کار، به معنای این است که تعهّد کند و بپذیرد این کار را به انجام برساد.
رزق الهی در همه کارها توکّل به خدای متعال و استمداد از کمک الهی کنیم؛ به کمک الهی اعتماد کنیم. وقتی شما از خدای متعال کمک می خواهید، راه ها به سوی شما باز می شود: وَ مَن یَتَّقِ اللهَ یَجعَل لَهُ مَخرَجا ، وَ یَرزُقهُ مِن حَیثُ لا یَحتَسَب.

این رزقی که در این آیه و در آیات دیگر گفته شده است، به شکل های مختلفی به من و شما می رسد؛ گاهی شما ناگهان در ذهنتان یک چیزی برق می زند، می درخشد، راهی باز می شود؛ این رزق الهی است؛ در یک برهۀ فشار، ناگهان یک امید وافری در دل شما به وجود می آید؛ این همان رزق الهی است.

خودباوری در علم، سیاست و در دفاع از کشور به ما کمک کرد. در دوران جنگ هشت ساله اگر خودباوری نداشتیم، پدرِ این ملت درآمده بود و این کشور پامال شده بود. همین بود که جوان بیست و پنج ساله به خودش باور و اعتقاد و اتّکاء داشت.

یک لشکر را به یک جوان بیست و پنج ساله می سپردند؛ می رفت می ساخت، می پرداخت، آماده می کرد، حرکت می کرد، اقدام می کرد و کارهای بزرگ انجام می داد. امروز این خودباوری وجود دارد.