نهج البلاغه ترجمه علامه جعفری

به سال ۱۳۰۲ شمسی در تبریز تولد یافت. در جست‌وجوی اشتیاقی که وجودش از آن لبریز بود، تن به سفر سپرد و با یافتن علم به آن هجرت کرد. هجرتش به درازا انجامید و چشمه‌هایی در وجودش به جریان انداخت که بخشی به هستی‌شناسی، بخشی به انسان‌شناسی، بخشی به فرهنگ، بخشی به ادب و زیبایی و بخش وسیعی از آن به طرحی نو در افکندن اختصاص داشت، در اقلیم‌های معرفت و فلسفه و حکمت… و آن‌گاه که در سال ۱۳۷۷ چشم از جهان فرو بست، بار اشتیاق دیرین را به منزل رساند و به ابدیت رهسپار شد.

مسلم است که با شناخت های معمولی هرگز نمی توان شخصیت علی بن ابیطالب (علیه السلام) را دریافت؛ به ویژه اگر پژوهشگر در مواردی جویای عناصر و فعالیت های روحی آن بزرگوار باشد. به عبارتی دیگر: حباب نمی تواند تمام مفهوم دریا باشد. حباب کجا و آن عظمت ژرف و شگفت انگیز کجا؟

به راستی، پدیده های ترکیبی و مفاهیم عالی و انسانیِ درونِ شخصیت ها، با نظر به عظمت رشدی که دارند، بسیار پیچیده تر و ظریف تر از آن است که در انسان های معمولی به وجود آید. آمیزه ای از عدالت و محبت با وابستگی به خداوند متعال، از علی بن ابیطالب (علیه السلام) شخصیتی ساخته است که دُرّ نادره دوران است…

به راستی، حکمت وجود چنین شخصیت والایی را فقط در مجموعه ای نورانی و پر فروغ (نهج البلاغه) که برای ارائه راه های کمال بشری به ودیعت نهاده، تا حدودی می توان مشاهده کرد.