پیمان منتظران
در دوران کنونی معمولاً افراد برای به دست گرفتن حکومت و اعمال قدرت، از تشکیل حزب و گروه بهره می گیرند و برای رسمیت بخشیدن به آن قدرت، از انتخابات و همه پرسی که به عنوان دمکراسی مطرح شده، استفاده می کنند.
لکن در زمان های گذشته؛ از جمله صدر اسلام، این کار به صورت بیعت انجام می شده است، بیعتی که از کلمه بیع گرفته شده و تداعی کننده نوعی معامله دوطرفه بین مردم و حاکم است. امّا از آنجا که در آن زمان، جمعیت محدودتر بوده و همه تقریباً یکدیگر را می شناختند، این کار به صورت شفاهی انجام می شد، به این معنا که شخصاً حاضر می شدند و دست می دادند و بیعت می کردند؛ یعنی بر مواردی تعهد می دادند. این قول و قرارها آن چنان محکم و استوار بود که تا پای جان نیز می ایستادند و از پیمان خود دفاع می کردند.
البته بسیار واضح است که بین رأی دادن و دست بیعت دادن خیلی فرق است؛ همچنان که بین رأی دادن برای انتخاب وکیل و وزیر و رئیس جمهور، با بیعت کردن با جان و مال با حاکم اسلامی نیز فرق بسیار است.
شخص بیعت کننده، با این نیت نیست که امام معصوم را انتخاب و نصب کند؛ بلکه گویا با امام و حاکم اسلامی معامله می کند؛ یعنی وجدان خود را در گرو می گذارد، به این که او را صاحب اختیار خود بداند، فرمان او را فرمان خدا بداند و سپس از او اطاعت کند، سخنش را بشنود و او را یاری کند.
نقد و بررسیها
هنوز بررسیای ثبت نشده است.